Wecken voor ondernemers

Wecken is het conserveren van levensmiddelen. Oma’s hadden het ook wel over ‘inmaken’. Wat maar weinigen weten is dat het werkwoord ‘wecken’ zijn naam te danken heeft aan de Duitse firma Weck, de oorspronkelijke bedenker van de weckfles.Een van de leuke dingen van het internet is dat je er alles kunt kopen, dus ook weckflessen. Een slimme ondernemer met Twentse tongval, Herman Steijn, weet dan de verkooprechten van de weckfles voor de Benelux-markt te verwerven. Dus maakt hij ook een wecksite en wordt hij genomineerd voor de jaarlijkse starters-prijs van de Thuiswinkel.

Naast vier andere genomineerden is Herman gevraagd om aan de jury een presentatie te geven in het deftige Hotel Huis ter Duin te Noordwijk. Een kleine zaal, de tafels staan opgesteld in U-vorm, eromheen zitten de vijftien juryleden. Herman en zijn vrouw Elly komen binnen. Herman neemt het woord, en dan komt de verrassing. Hij laat beelden zien van Second Life, en opeens zien we daar een virtuele winkel voor weckflessen.

Het is de weckwinkel van Herman, speciaal voor deze jurybijeenkomst gebouwd. Blanke flessen, bruine flessen, kurkjes, ringetjes, klemmetjes, alles wat je nodig hebt om te wecken kun je er vinden. Dus ook ketels, ontsappers en ambachtelijke confiture. Een Weck-winkel op Second Life. Herman glundert de zaal in.

De jury staat op het verkeerde been. Alsof je condooms gaat verkopen in Vaticaanstad, of surfplanken in Nova Zembla. De afspraak is dat we tijdens deze openingsronde geen vragen stellen maar als we het hadden gemogen, hadden we het waarschijnlijk niet gekund.

We spreken Herman een uurtje later, in een kleiner gezelschap. Vol enthousiasme legt hij uit hoe hij aan de rechten voor de weckfles kwam, dat hem dit naast zijn tuincentrum een leuke bezigheid leek, dat hij inmiddels al heel wat weckflessen heeft verkocht, mede dankzij het internet. Via Second Life zijn er nog niet zo heel veel geïnteresseerden gekomen, inderdaad, zo beantwoordt hij een sceptische vraag.

Ondernemer Herman. Ziet een kans, overlegt met het thuisfront, koopt een softwarepakketje om websites te bouwen, zet zijn bril recht, ruilt de schop van het tuincentrum voor een toetsenbord en gaat aan de slag. Hij zal nooit gedijen in een corporate cultuur.

Ik kijk uit het raam. Tussen Huis ter Duin en de zee, tegen het strand aan, zie ik een groep mensen met opvallende witte pakken aan. Het zijn er minstens veertig. Even later loop ik er heen, het is een groep die in schermpakken is gestoken. Ze hebben ook schermmaskers op en aan de maskers zit een ballon vast. De helft heeft een rode ballon, de andere helft een gele ballon. Als de leider fluit, moeten ze elkaars ballon kapot prikken. Het zijn grote mensen. De groep waarvan de ballonnen het eerste kapot zijn, verliest.

Navraag leert dat het gaat om medewerkers van de Rabobank uit heel Europa. Afdeling Mergers & Acquisitions. De rode groep wint en de mensen zijn heel blij.

Misschien heeft Herman het toch nog niet zo gek gezien. Zolang een grote bank het goedvindt dat hun mensen uit heel Europa worden ingevlogen om elka

Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.