Tegenwind voor de internetdokter…?

Een kansloos gesprek. Ik zit namelijk met mijn vrouw aan de keukentafel. Dat win ik natuurlijk nooit. Waarom begin ik er dan aan ? Verontwaardiging … over de campagne van de inspectie volksgezondheid tegen internetpillen. Prima, zegt mijn vrouw, je moet ze waarschuwen. Kansloze missie denk ik, de internetklant maakt het zelf wel uit …

Ons gesprek begon eigenlijk al een paar weken geleden. Ik rook nog steeds. Mijn offline dokter, een fijne vent: “Er komen fantastische pillen aan, ze zijn alleen nog niet verkrijgbaar in Nederland. Hoe ze heten weet ik niet, de werkzame stof heet rimonabant, het is al in veel landen verkrijgbaar.” Waarom niet in Nederland? De minister is er nog niet uit of ze wel of niet vergoed moeten worden door het “ziekenfonds”… Maar helpen ze wel bij het stoppen met roken? Zeker!

Daar begon mijn verwondering. Ik wil ze hebben, maar krijg ze niet. De discussie wie wat moet betalen kost veel tijd … wetende dat het middel elders wel verkrijgbaar is, is de gang naar het internet gauw gemaakt. Kan dat dan zomaar ? Nee, je wordt wel onderzocht…

“Dat onderzoeken slaat nergens op”, zegt mijn vrouw. Zo’n internetdokter kent je niet. “Nee, maar naar een echte dokter durf je niet” riposteer ik. Of je moet: vier keer bellen, in werktijd verschijnen, 20 minuten wachten, 2 minuten luisteren (de dokter heeft het namelijk ook druk) en uiteindelijk naar de apotheek om daar in de rij te staan: fijn! Wel een mooi digitaal “resultaat”: je receptje hoef je niet te dragen, dat is per fax of huisartsensysteem (al 5 jaar) verzonden. Heb je een fijne apotheker en ben je wat lui, dan brengt hij het langs. Eigenwijs als ik ben probeer ik het nog één keer. Hierom willen mensen internet: nu (’s avonds laat), privé, anoniem (in het begin), makkelijk en liefst veilig en vertrouwd. Trouwens, daar is het IGZ het mee eens!

“Toch blijft het gevaarlijk”, zegt mijn vrouw.” Als ik alleen nog maar online communiceer kent de dokter mij op den duur niet meer.” Daar heeft ze natuurlijk gelijk in. In dat kader is die APK-voor mensen een goed idee. Jaarlijks een goed, uitgebreid gesprek en onderzoek bij de dokter. Kan de dokter goed plannen, heeft ie ook eens de tijd voor je. De rest van het jaar kan je dan online zaken doen. Niet kiezen tussen on- en offline, maar juist een goede combinatie. We zijn er bijna uit aan de keukentafel! Mensen helpen elkaar nu eenmaal graag online! Vanwaar dan die verontwaardiging ? Aanbodregulering in de (online) wereld werkt niet. Bleek al bij de drooglegging in Amerika in de jaren ’20. Ook de overheid ziet dat in. Dus de vraag aanpakken. Belangrijkste hulpmiddel: angst!! “In enkele gevallen heeft dat tot de dood geleid” roept het IGZ. Dat gebeurt natuurlijk alleen maar online ?

Waarom niet succes faciliteren in plaats van op angst in de wind sturen? Het lijkt soms makkelijker om campagne te voeren, dan te innoveren. De Nederlandse overheid zit in de top 5 van adverteerders in Nederland. Initiatieven om innovaties in de zorg te stimuleren werken niet altijd. Wat is er aan de hand als een land zo progressief in de softdrugsdiscussie, in dit kader zo ‘ouderwets’ re(a)geert? Hebben ze dan toch gelijk in die andere campagne?