Informatie-terrorisme

Het is een spannende rit. Het dak van de 2CV is open, dochter Sterre zit op de achterbank, haar knieën opgetrokken. We zijn op weg naar de kleine boekhandel ‘Presse’ in het kleine dorpje, in Frankrijk. Stel dat het waar is, dat hij inderdaad de nieuwe Harry Potter heeft.

Een dag eerder. We gaan naar de boekhandel (tijdschriften, tabak, snoep, een enkel boek) om te vragen of we de nieuwe Potter, deel zeven, kunnen reserveren. De verkoper noteert ons telefoonnummer in zijn schrift met marmeren kaft, en zegt dat hij ergens in oktober zal bellen.

In oktober? Maar het boek komt over drie dagen uit. Nee, nee, meneer, echt pas in oktober.

We begrijpen dat hij de Franse vertaling bedoelt. We zeggen nog dat het echt aanstaande zaterdag is, dat er nu al rijen liggen voor de grote boekenwinkels in de grote steden.

Ah non, non, meneertje, als u de Engelse versie wilt lezen zult u echt naar Londen moeten gaan. Onverrichter zake gaan we de winkel uit, met een Paris Match (Cécilia Sarkozy redt de Bulgaarse gevangenen) onder de armen.

Drie uur later gaat de telefoon. De meneer van de Presse. Hij heeft net twee boeken binnen gekregen, en hij zal er eentje opzijleggen voor ons.

Het zal wel de Engelse versie van een oude Potter zijn, denken we. Het kan toch niet zo zijn dat een tabakswinkel in de Franse Luberon de wereldpremière van de nieuwe Harry Potter heeft?

De hele wereld is zenuwachtig, op het internet wordt druk gespeculeerd over de afloop, speciale beveiligingsagenten zijn ingehuurd om de transporten van de zorgvuldig geheim gehouden opslagplaatsen naar de vliegvelden en boekwinkels te begeleiden, vrachtauto’s worden per satellietsysteem gevolgd, en in Frankrijk is er een boekenwinkel die ons net belde met de boodschap dat hij een boek voor ons apart heeft gelegd. Een Asterix en Obelix-dorpje.

We gaan de winkel in. De man herkent ons, en pakt het boek van een plank achter hem. Het is ‘m inderdaad, deel zeven, Engels. Sterre wordt rood.

‘Hélaas, ik mag hem u niet geven, ik zag net dat er een brief bij zat. Tot zaterdag onder embargo.’ Ja, maar, dan zijn we al op terugreis, verzin ik. Ik kijk hem droevig aan, de blik van Sterre zegt veel meer, ik hou een hand voor mijn ogen, de vingers gespreid. Hij begrijpt het gebaar, geeft ons het boek en ik weet niet hoe snel en hoe contant ik moet betalen. ‘Niets zeggen’, sis ik tegen Sterre, terwijl we de winkel uitlopen. De man wenst ons goede reis terug, naar Engeland.

Tien uur later. Sterre heeft het boek uit en weet het geheim, als enig kind in de wereld, zo stellen wij ons voor. Het mag niet gedeeld worden. Geen MSN, geen Hyves, niemand mag het weten. Wat heb je aan een geheim als het ondeelbaar is? Zelfs op het internet is de afloop nu nog niet te vinden.

Al komen er honderd internetten en twee miljoen bewakers, zij en schrijfster Joanne Rowling weten meer dan de rest van de wereld. Met één YouTube-filmpje zou ze alles in de war kunnen gooien. Informatieterrorisme.

Ze koestert de voorsprong zo lang als het kan: nog twee dagen, tot zaterdag.

Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.