Angry nerds, designy bloggers & the future of (mobile) search

De derde dag van SXSW, zowel binnen als buiten schijnt de zon. Google krijgt grip op semantiek, dankzij Hyperlocal services leren we meer mensen kennen, Tina Eisenberg geeft 11 regels voor geluk en interfaces horen binnenkort tot het verleden. Of niet?

The future of Google search in a mobile world

Amit Singhal, senior vice president van Google en software engineer werd geïnterviewd door Guy Kawasaki, voormalig marketing-man uit de begindagen van Apple.

Natural language search

De grootste ontwikkeling op het gebied van search is volgens Singhal ‘Natural Language Search’. In tegenstelling tot vroeger verwachten mensen tegenwoordig dat er antwoord komt op vragen als: “waarom maakt mijn haar me lelijk?”, of “regent het morgen?”. Deze trend is heel goed zichtbaar in de logs van zoekvragen die Google bijhoudt. Onder invloed van het mobile web zoeken mensen nog veel vaker op deze manier en daarbij heb je lang niet altijd je handen vrij. Daarom is spraakgestuurd zoeken ook zo relevant op mobiel, net als het vermogen van Google om “echte” vragen te begrijpen. Daar ligt volgens Singhal de grote uitdaging: een zoekmachine die niet alleen maar goed is in relevante resultaten vinden, maar ook nog kan begrijpen waar die over gaan en welke verbanden de resultaten met elkaar hebben.

Google Now

Binnen die ontwikkeling past Google Now ook goed. Google Now is het platform van Google dat allerlei kennis kan leveren, die contextafhankelijk relevant is voor de gebruiker. Google Now gaat over verkeersinformatie, over het weer, over de vraag wat je hier in de buurt kunt doen. Dat is de toekomst van het mobiele zoeken. Google Now levert je dingen die je wil weten op een bepaald moment, op een bepaalde plek en vooral ook afhankelijk van wie je bent.

Google Glass

Aan het einde van het gesprek kwam (zoeken op) Google Glass nog even aan de orde. Singhal vindt zoeken in principe op elk device essentieel. Glass geeft zoeken weer een andere context, waarvoor een user interface ontwikkeld moet worden om zoeken relevant te maken. Nu is het Glass, straks misschien smart fabrics, wie weet. Singhal sloot af met zijn ultieme toekomstvisie: een Star Trek-computer waaraan je gewoon vragen stelt en die antwoord geeft op alles. Interessant is dat we daar gevoelsmatig helemaal niet zo ver meer vanaf zijn. The future is upon us!

The future of ambient location: hyperlocal services

Paul Davison schetste met passie en aanstekelijk enthousiasme een uiterst controversieel toekomstbeeld waarin persoonlijke data publiek worden voor de mensen in je directe omgeving. Volgens Paul is er namelijk iets vreselijk mis met de wereld: er zijn zoveel interessante mensen vlakbij ons die we nooit zullen ontmoeten, gewoon omdat we niet weten wie het zijn. We zien alleen een gezicht. En als we al een naam weten, dan vergeten we die helaas vaak ook weer. Alsof Facebook en LinkedIn alleen pasfoto’s hebben, zonder verdere info. Regelmatig verbaas je je over verrassende verbanden tussen jou en de mensen om je heen, of over het feit dat je zonder het te weten vlak bij elkaar was zonder het te weten. Omdat we geen kennis hebben van iedereen om ons heen voelt dit vaak als toeval. Maar is het echt toeval? Misschien is het wel heel gewoon!

Paul voorspelt een omslag de komende jaren, als mensen via hun telefoon of andere devices hun informatie gaan delen aan degenen in hun directe omgeving met hyperlocal services. Het kan gaan om mensen die een baan zoeken en zij die er één aanbieden, contact tussen mensen die allebei liefhebbers zijn van een soort muziek of bijvoorbeeld het delen van foto’s met vreemden op een event. Mensen houden ervan om te delen. Mensen houden er ook van om te grasduinen in persoonlijke info, op Facebook of Twitter. Steeds meer info wordt gedeeld met plaats-info. Tegelijkertijd staan deze hyperlocal services nog in de kinderschoenen. Er zijn nog geen goede standaarden voor uitwisseling. Maar als je de huidige ontwikkeling vanuit social media doortrekt dan kon Paul Davison best wel eens gelijk kunnen krijgen. Wil je nu al hyperlocal gaan? Dan kan met Paul’s app: Highlight voor iOS of Android.

Tina Roth Eisenberg: Swiss Miss

De keynote van deze dag werd gegeven door Tina Roth Eisenberg, vanwege haar Zwitserse roots ook wel bekend als ‘Swiss Miss’. Ze runt het designblog www.swiss-miss.com, maar daarnaast is ze eigenaar van de tijdelijke online tattooshop www.tattly.com, runt ze een creative workspace www.studiomates in New York, is ze de bedenker van www.creativemornings.com en last but not least: de bedenker van to do-app www.teuxdeux.com. Een behoorlijk bezige tante dus.

Aan de hand van 11 persoonlijke richtlijnen die ze zichzelf oplegt, legde ze op aanstekelijke wijze uit hoe ze met deze richtlijnen is gekomen waar ze is. Haar hele betoog ging eigenlijk over authenticiteit: zorg dat je blijft wie je bent en stel plezier hebben in wat je doet boven het verdienen van geld. Zo stelt ze als een van haar regels dat je nooit ergens over moet zeuren: doe iets om het beter te maken of hou er over op. Vanuit die basisregel is de online “tijdelijke” tattooshop www.tattly.com ontstaan. Het dochtertje van Tina kwam op een goede dag met afzichtelijke afwrijftattoo’s aanzetten die zij had gekregen. In plaats van hierover te mopperen besloot Tina om dan maar een webshop te starten waarin je smaakvolle en verantwoorde afwrijftattoo’s kon bestellen. Het resultaat werd Tattly, waar je nu vele honderden tattoos kunt kopen van bekende artiesten; een enorm commercieel succes.

We hebben van de bevlogen Tina vooral geleerd dat passie hebben voor wat je doet uiteindelijk loont. Het was een echt “feelgood-praatje” en een pleidooi om samen met leuke mensen te doen waar je in gelooft.

The best interface, is no interface

Golden Krishna (ja, zo heet hij echt) is senior designer bij Samsung Innovation Labs waar hij werkt aan de nabije toekomst van consumentenelektronica. Ondanks dat Samsung een belangrijke leverancier is van schermen, is Krishna van mening dat de toekomst van UX design daar niet ligt. UX designers moeten problemen van mensen oplossen en stoppen met denken in schermen, zo is zijn stellige overtuiging. Een grafische interface op een scherm is vaak een onnatuurlijke, complexe en veelal onnodig dure oplossing. Golden onderbouwde zijn stelling met pakkende voorbeelden en droeg ook alternatieven aan. De hele presentatie draait om drie principes:

Ontwerp voor processen en doelen, niet voor middelen

Dus geen iPhone-app waarmee je de deuren van je auto in 12 stappen kunt openen, maar een sensor onder de bumper zodat je de kofferbak kunt openen met een beweging van je voet. Handig als je je handen vol hebt met boodschappen.

Techniek moet zich naar mensen voegen en niet andersom

Dus geen DOS-achtige commando’s of toetscombinaties om een product te kunnen gebruiken, maar daadwerkelijk ondersteunende techniek. Een mooi voorbeeld hiervan is de zelf-oppompende band van Goodyear.

De gemiddelde gebruiker bestaat niet

Mensen zijn uniek, dus zoek naar oplossingen die zich aanpassen aan de gebruiker. Een mooi voorbeeld daarvan is Nest, de zelflerende thermostaat die op basis van het gebruik de instellingen aanpast.

Na afloop waren er veel vragen, wat meestal betekent dat de presentatie goed is ontvangen. Het waren vooral zijn visie en overtuiging die het bijzonder en de moeite waard maakten. Hoewel het verhaal van Krishna vooral gericht was op productontwikkeling, zaten er gek genoeg voldoende learnings in voor schermontwerpers.

Behavior change as value proposition

Adaptive Path is sinds jaar en dag een niet weg te denken bedrijf op conferenties die gaan over UX, usability, persuasive design en aanverwante domeinen. Ze hebben studios in San Francisco en Austin en noemen zichzelf een experience design firm. Chris Risdon is een typische Adaptive Path-medewerker: analytisch en pragmatisch en in staat om zijn gedachten heel goed te verwoorden.

De vraag die Risdon opwierp was: welke impact heeft de mogelijkheid om passief data te verzamelen en deze weer in te zetten op een betekenisvolle manier? Hij wil zo slimme design-oplossingen genereren en menselijk gedrag beïnvloeden. Daarin staat ie niet alleen, want design voor behavior is hip & happening. De belangstelling voor dit vakgebied wordt aangewakkerd door nieuwe technologische ontwikkelingen die producten en diensten mogelijk maken die een vergaande rol vervullen in het dagelijks leven. Risdon pleit voor een andere, minder technologie gedreven aanpak, een shift van technology driven naar psychology driven. Zijn interessantste stelling was: je bereikt het meest als je gebruiker zich heel erg bewust is van hetgeen je van hem wilt. Hij gaf als voorbeeld de No Bite-nagellak. Deze illustreert het principe goed: de lak stinkt dusdanig dat je het nagelbijten wel uit je hoofd laat.

Mooi was zijn pleidooi om te denken in feedforward in plaats van feedback. Je kunt informatie en data gebruiken om adequaat in te spelen op toekomstige situaties. Als je weet dat je van bepaalde opzwepende muziek harder gaat lopen, zorg er dan voor dat die tracks automatische geselecteerd worden aan het einde van je marathon. Risdon kwam niet echt met nieuwe en baanbrekende inzichten. Hij gaf er een andere ordening aan, trapte zonder gêne af en toe een open deur in, maar wist het heel goed te brengen. Hij maakte wel weer eens duidelijk, voor een volle zaal, dat de praktijk van design en innovatie in het digitale domein zit te springen om hands-on kennis en inzichten.

Angry nerds: being human in the digital age

Susan O’Connor legde een relatie tussen televisie en games: een eenvoudig en pakkend verhaal. Televisie begon met drie omroepen: ABC, NBC en CBS. De televisieprogramma’s zoals Beverly Hilbillies waren risicoloos en gericht op een groot publiek. Newton Minnow noemt televisie in 1961 ‘a vast intellectual wasteland’. Later ontstonden er programma’s die minder voor de massa zijn, zoals Magnum en Hillstreet Blues. Veel later kwam de kabeltelevisie en ontstaan niches als MTV, met de hele dag alleen maar muziekvideo’s.

Toen kwam HBO met The Sopranos en AMC met kwalitatieve series als Madmen en Breaking Bad. Series die geschreven worden, aldus O’Connor, vanuit connectie en emotie. Ze bevatten een verhaallijn en scenes erop gericht om kijkers in een bepaalde state of mind te krijgen en een bepaald emotioneel pad te laten volgen. En toen volgde haar punt: vanuit dat perspectief kan de gamewereld veel leren van televisie. ‘The Golden Age of Games’ ontstaat als games ontwikkeld worden vanuit wat de speler moeten voelen in plaats van beleven. Dat creëert pas echt engagement ‘on the heart level’. O’Connor: “How does Lara Croft feel when she shoots? Is she angry? Is she feared?”

Frankwatching doet in een serie artikelen dagelijks verslag van SXSW. De bijdragen van Fabrique zijn een coproductie van Gert Hans Berghuis, Jeroen van Erp, Pieter Jongerius, Matthijs Klinkert,  Sanne Wijbenga en Erik van der Meer. Hier vind je de hele serie over SXSW 2013.