Quantified self, omdat het kan

Wat er precies onder moest worden verstaan heb ik nooit begrepen. Quantified self, dat is de Engelse woordcombinatie. Volgens Wikipedia is het zelfs een beweging. De trend om met behulp van technologie te registreren wat je doet, wat je laat, je hartslag, bloeddruk, slaapritme, zuurstofwaarde, je mentale gesteldheid, van minuut tot uur, van dag tot maand. Je persoonlijke blackbox. Omdat het nuttig zou zijn. En omdat het kan.

Stappentellers

Ooit kreeg je bij een pak chips gratis een stappenteller. Zet deze vast aan je broekriem, en aan het eind van de dag weet je hoeveel stappen je hebt gezet. Boeien. Het was kattengespin. Als tattoo’s kun je overal op je lichaam sensoren aanbrengen. Of overal áán je lichaam, in t-shirts, sokken, in je zijdelinnen corsetbuste of je kanten boezeroen. Combineer dit met de klok en gps-tracker – kost niets allemaal – en je kunt je een voorstelling maken van de mogelijke overzichten en inzichten die je jezelf kunt toe-eigenen. Wat (de meting), waar (gps), wanneer en hoe lang (klok) worden feilloos geregistreerd.

Helend of vervelend

Wat het oplevert is mogelijk interessant, inzichtelijk, preventief, leerzaam, waardevol, zorgwekkend, paniekzaaiend, helend of vervelend. Het is maar welke combinatie van reeksen je tegen elkaar afzet, welke data je binnenkrijgt en hoe je het leest. Of je wel de juiste causale verbanden legt, of je oorzaak en gevolg in de juiste volgorde weet te zetten.

De blackbox in handen van de separatisten

Quantified self, doe er je voordeel mee. Experimenteer, meet, wees voldaan, word ongerust, als je het maar allemaal zelf en met verstand doet. Er zijn twee gevaren. Het eerste is dat je de verkeerde conclusies trekt. Het tweede gevaar wordt steeds groter. Dat is de ontkoppeling tussen degene die gemeten wordt en degene die over de gegevens beschikt. De blackbox die in handen van de separatisten komt, als beeld.

Sensors en sensaties

Ouder wil zijn kind volgen, quantified child. In de NRC schrijft columnist Marc Hijink over zijn vierjarige dochter die hij naar een feestje laat gaan met stiekem in de rugzak een telefoon met locatietracker. Stel je voor dat dochterlief verkocht wordt aan een morsige Arabische sjeik, dan ben je er mooi op tijd bij. Er zijn honderden apps om je baby te hacken, met hulp van sensoren in luiers, romperts en enkelbandjes. Je krijgt alles te weten, van poepdichtheid tot zuurstofsaturatie.

Quantified grandma: valdetectie-sensor zodat er een alarm gaat als oma struikelt. Quantified pet: een chipje dat aangeeft als je kat krols is.

Even niet kijken

Weten is één, kunnen weten is een tweede, had kunnen weten is een derde. De verleiding om te kijken naar eigen metingen is groot. Bloedspiegeltje aan de wand, wie is de gezondste van het land. De onrust om even niet te kijken kan ook groot zijn. Om maar te zwijgen van alle niet-eigen metingen. Gaat mijn zoon nog naar het pretpark? Zit oma op de wip, of valt ze de hele tijd? En welke kater vergrijpt zich aan onze Simba?

Het metertje geeft aan dat je slecht slaapt.

Foto’s met dank aan Fotolia. Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.