Content-moe? We verlangen naar meer lineaire content!

“Heb jij het nieuwe seizoen van Black Mirror al gezien?”, wordt gevraagd bij de koffieautomaat. “Natuurlijk”, zeg ik. Ik zeg er niet bij dat ik alle afleveringen de dag na kerst achtereenvolgens heb gekeken. Terwijl ik terug naar mijn bureau loop, bedenk ik hoe fijn het is dat je niet meer hoeft te wachten tot de volgende uitzending van je lievelingsserie op tv wordt uitgezonden. Op datzelfde moment hoor ik een collega vertellen dat het nieuwe seizoen van Wie is de Mol? weer is gestart, het programma waar ze echt iedere week weer naar uitkijkt.

Dat zet me aan het denken, want die eenmalige endorfine-kick die je krijgt als een heel seizoen op Netflix verschijnt of die wekelijkse spanning voordat je favoriete programma start, zijn wat mij betreft niet ondergeschikt aan elkaar.

“Wat wil je nu?”, vraag ik aan mezelf. Nou, ik vind dat hele on demand erg handig, maar de charme van lineair ook onweerstaanbaar. Gelukkig ben ik niet de enige, want ook al lijken alle millennials niets van tv en radio te moeten weten (want: YouTube en Spotify), toch wordt er nog veel tv gekeken. Met gemiddeld zo’n 183 minuten per dag (pdf) gaat hier nog steeds het grootste deel van onze vrije tijd aan op. Het fenomeen cord cutting, waarbij kijkers hun traditionele (kabel) tv-abonnement opzeggen, wordt wel steeds populairder. We kijken immers vooral online live en/of ondemand televisie.

Toch begint online zich steeds lineairder te gedragen. Hoezo, hoor ik je vragen? Hieronder drie symptomen die de shift naar steeds meer lineaire activiteiten online bevestigen.

1. Fear of missing out

Waar we het eerder de hele avond via de app tegen elkaar opnamen om de Slimste Mens te worden, zit ik sinds een aantal weken iedere dag om 21.00 klaar om HQ te spelen. HQ is een nieuwe innovatieve quiz-app van de bedenkers van wijlen video-app Vine. Wat HQ anders maakt dan alle andere trivia-apps, is dat het live gespeeld wordt, met een echte presentator én prijzengeld. HQ is elke dag om 21.00 en 03.00 uur te spelen. Voordat de uitzending start, krijg je een melding zodat je op tijd bent voor de quiz.

Te laat? Pech, dat wordt weer zes uur wachten en ’s nachts je wakker zetten om toch de volgende dag mee te kunnen praten over de vragen die zijn gesteld en hoe ver je bent gekomen deze keer. Als je wel op tijd inlogt, zie je samen meer dan een miljoen anderen je de presentator of presentatrice (ze worden afgewisseld) de quiz inluiden, waarna de vragen worden gesteld. Dit format, dat ook wel appointment gaming wordt genoemd, zou zomaar eens de toekomst van zowel mobile gaming als live video kunnen zijn. Het is immers de perfecte combinatie van het moderne van apps en het traditionele van tv-kijken.

2. Behoefte aan routine

“Mijn naam is Enzo Knol en ik maak elke dag twee video’s. Een vlog over mijn leven om 16:00. Een video wat van alles kan zijn om 19:00 (vaak minecraft)”, aldus YouTube-bekendheid Enzo Knol. Bijna alle YouTubers maken eigenlijk gewoon een programma dat ze iedere week (of zelfs iedere dag) op hetzelfde moment uitzenden. Gewoon lineaire televisie dus, doorvertaald naar online en verpakt in een modern jasje. En oh wee als er geen aflevering online verschijnt op het normale tijdstip. Denk maar eens aan de vloggers die het gevoel hebben zich te moeten verontschuldigen als ze een tijdje geen nieuwe video geüpload hebben.

YouTube begon drie jaar geleden zelf met YouTube Red, een dienst waarbij je voor een klein bedrag per maand toegang krijgt tot exclusieve en reclamevrije video’s die zijn gemaakt door bekende vloggers. Dit werd geen daverend succes. Gevalletje ‘idee dat net te vroeg kwam’ of zou het betaalde aspect de dienst de nek om hebben gedraaid? Enfin, YouTube gaat het de komende maanden opnieuw proberen met het lanceren van meer dan veertig nieuwe zelfgemaakte shows. Gratis, maar dan wel met reclame. Ook hier lijkt er teruggegrepen te worden op nostalgie. YouTube heeft voor de shows namelijk geen vloghelden maar tv-sterren zoals Kevin Hart en Ellen DeGeneres aan de haak geslagen!

3. De ontkenningsfase voorbij

Facebook heeft het lang proberen te ontkennen, maar ook dit platform is gezwicht voor eigen videocontent en dus het worden van een broadcaster. Met de recente aankondiging van het eigen videoplatform (een televisiezender dus) Facebook Watch, gaat het de strijd aan met onder andere YouTube. En YouTube neemt het op zijn beurt natuurlijk al jarenlang op tegen reguliere televisie. De programma’s die via Watch te bekijken zullen zijn, worden speciaal gemaakt voor het videoplatform van Facebook. Het kunnen vooraf opgenomen programma’s en live-uitzendingen zijn – waar je dus op een vast tijdstip voor moet klaarzitten.

Tijdens het kijken van deze liveprogramma’s kun je namelijk live reageren en reacties van anderen zien, zoals nu ook het geval is bij het kijken van een reguliere Facebook-livevideo. Zo komt er een show van lifecoach Gabby Bernstein, waarin kijkers live vragen kunnen stellen die zij tijdens de uitzending beantwoordt. Ook zendt de Amerikaanse honkbalorganisatie Major League Baseball elke week een programma uit.

En wat dacht je van Facebook-zusje Instagram, dat zich sinds vorig jaar met zijn Stories en de mogelijkheid om ‘live te gaan’ stort op short-lived content? Content die binnen no-time vervliegt dus, en slechts tijdelijk, of in het geval van live helemaal niet on demand beschikbaar is. En dat vinden we helemaal niet erg. In tegendeel zelfs, inmiddels heeft Instagram Snapchat al van zijn troon gestoten wat betreft 24-uurscontent.

Zijn mensen content-moe?

Het lijkt alsof mensen content-moe zijn, juist vanwege alle information clutter. Ze weten niet meer waar ze moeten kijken omdat alles in razend tempo voorbijvliegt en ze niets willen missen. Net zoals in het echte leven hebben we ook online vaste afspraken en ‘tijd’ nodig. Daardoor groeit de behoefte aan lineaire uitzendingen; een vast baken in het internettijdperk.

We houden gewoon van vastigheid en neigen daar toch telkens weer naar, of dat nu online of offline is. Stiekem verlangen we allemaal weleens terug naar de tijd dat we massaal met natte haartjes naar het Jeugdjournaal keken en daarna naar bed moesten, toch?