Prins Andrew: de nachtmerrie van iedere woordvoerder

Column – Het interview met prins Andrew is het beste wat er recentelijk gebeurd is in Groot-Brittannië na uitstel van de Brexit, als je het mij vraagt. Wat een smulpartij was dit gesprek dat hij voerde met de interviewer Emily Maitlis van de BBC. Alles waar een woordvoerder of persvoorlichter je voor wil en moet behoeden is hier compleet genegeerd. Framing, daar heeft prins Andrew nog nooit van gehoord.

Reden van het interview was zijn vriendschap met Jeffrey Epstein. Deze miljardair stond al een poos te boek als zedendelinquent en is in augustus van dit jaar overleden. De BBC wilde graag met Andrew praten over de beschuldigingen aan Andrews adres van seks met minderjarigen. En dan in het bijzonder met de Amerikaanse Virginia Roberts Giuffre (in die tijd veertien jaar jong). Zij claimt drie keer gedwongen seks te hebben gehad met de jongere broer van Charles.

Tegen alle adviezen in is Andrew het gesprek aangegaan. Beter had hij geluisterd naar zijn PR-adviseur die het ronduit een slecht idee vond om plaats te nemen in de stoel van de BBC. De beste man, de PR-adviseur Jason Stein, heeft van pure ellende twee weken voor het interview ontslag genomen.

Gewoon niet doen

Iedereen die ook maar iets met woordvoering, PR of pers te maken heeft, weet dat een goede voorbereiding het halve werk is. Dat halve werk kan ook betekenen dat je het interview gewoon niet doet. Als het talent om vragen te ontwijken en je eigen versie van het verhaal te vertellen niet aan jou is besteed, moet je het vooral laten. Maar daar had prins Andrew lak aan.

Ja, hij twijfelde wel een beetje of het nu wel zo verstandig was om aan te schuiven totdat zijn particuliere secretaris Amanda Thirst hem overhaalde om het toch te doen. Een dramatisch scenario met dito gevolgen.

Het eerste dat je leert in een training crisiscommunicatie is het meebuigen met het slachtoffer, in dit geval Virgini. Zoiets als “Wat erraggg dat haar dit is overkomen. Dat betreur ik enorm en wens ik ook niemand toe”. Andrew heeft duidelijk nul buigervaring, want toonde totaal geen empathie.

Rampzalige ontwikkeling

Op de vraag of hij inderdaad seks met de dame had gehad, antwoordde hij dat hij het zich niet kon herinneren. Of nee, hij was op een van de data een pizza aan het eten met één van zijn dochters. Tuurlijk joh, goed verhaal! Les twee in crisiscommunicatie is het op rij hebben van alle feiten. Wie gelooft er nou dat hij een pizzaatje knaagt in een openbare gelegenheid en dat daar  géén beelden van zijn. Man, man, wat een rampzalige ontwikkeling in het gesprek.

Het werd van kwaad tot erger. Op de beschuldiging van Giuffre dat Andrew tijdens het dansen bovenmatig zweette, zei hij doodleuk dat hij in die tijd niet kón zweten. Tijdens zijn dienst in de Falklandoorlog had hij een overdosis adrenaline (já, het blijkt mogelijk te zijn) gekregen, waardoor hij niet meer kon transpireren. Wonder boven wonder kan hij nu gelukkig weer normaal zweten. Een deodorant was tijdens het interview vast goed van pas gekomen.

Les 3 in crisiscommunicatie

Les drie in crisiscommunicatie: als je eerder geen empathie toonde, doe het dan nu. Ook dit lukte niet bij prins Andrew. Hij toonde geen enkele vorm van medeleven voor Virgini en alle andere slachtoffers. Ja, hij had wel spijt dat hij in contact bleef met Epstein nadat deze was veroordeeld voor kindermisbruik. Spijt is zonde van je televisiezendtijd, vriend.

Wat overblijft is een desastreus imago van een arrogante vrouwenhater. Zie daar maar eens vanaf te komen. Ik vrees dat Amanda géén kerstbonus krijgt en Andrew een pittig gesprek met zijn moeder mag gaan voeren. Op naar zijn volgende crisis. Buigen moet hij bij haar sowieso.