‘Never a dull moment with digital fastfood’

Laat ik nou altijd gedacht hebben dat snacken niks voor mij was: ik hou niet van snoep en evenmin van de zogenaamde vette hap maar maar nu blijkt er toch een vorm van snacken te bestaan waar ik wel aan mee doe namelijk het zogenaamde digitale snacken. Een gastcolumn van Jacqueline Fackeldey.

Voor de termen digitaal snacken en ‘digital fastfood’ liet ik me inspireren door het maart-nummer van het ‘Wired’ genaamd ‘Snack Culture’ en door een NRC artikel van begin vorig jaar waarin de woorden ‘mobiele snackmomenten’ gebruikt werden. Maar het echte inzicht kwam pas toen ik vorige week door iemand een grootverbruiker werd genoemd omdat ik bijna vergroeid ben met mijn mobiel. Toen realiseerde ik me opeens dat ik dus toch snack en me elke dag overgeef aan het digitale fastfood. Niet alleen mobiel trouwens maar ook ‘gewoon’ online.

Want ik gebruik RSS en del.icio.us thuis en op mijn werk, heb een iPod, ben erg blij met mijn widgets, scan YouTube op leuke video’s , zoek op Flickr naar pakkende foto’s en download songs vanuit iTunes.

Natuurlijk doe ik aan ‘tele-cocoonen’ (‘small talk‘ via de telefoon) met mijn vrienden want ik bel en sms ze als het zo uitkomt . Met mijn nieuwe mobiel kan ik ook push-email ontvangen, naar de radio luisteren, online video bekijken en foto-bloggen zodat ik overal en op elk gewenst moment de tijd kan doden door even digitaal te snacken.

En net zoals de hele dag door en overal eten en drinken wel ‘grazen’ wordt genoemd, zo kan je digitaal snacken ook ‘grazen’ noemen want je graast de hele dag en pikt eruit wat jou op dat moment ‘lekker’ lijkt en dat neem je tot je.

Wired verklaart zo overigens ook de populariteit van het lijstjes op internet (hier op Frankwatching zijn ze ook erg populair voor zover ik weet) want ook zij passen in deze snack trend. Ze maken ogenschijnlijk complexe onderwerpen immers overzichtelijk, delen een thema in kleine behapbare ‘brokken’ op en zijn makkelijk te scannen op bruikbare informatie.

Dat de gebruiker eruit pikt wat op dat moment voor hem van belang is geldt niet alleen voor de content zelf maar ook voor het kanaal of device dat je gebruikt om die content te benaderen waarbij de mobiel steeds belangrijker lijkt te worden: dat is immers het device dat je altijd bij je hebt en dat voor veel gebruikers ‘voelt’ als een verlengstuk van hen zelf. Als je je mobieltje niet bij je hebt, dan keer je terug naar huis om het op te halen zoals het moderne gezegde luidt.

Voor contentleveranciers betekent dit snackgedrag uiteraard een enorme verandering want gebruikers kopen, wanneer je het bijvoorbeeld hebt over muziek, niet langer een compleet album maar downloaden vooral losse songs, ringtones of video’s. In die zin is deze trend zeker verwant met de Long Tail waarbij de gebruiker steeds meer kiest voor content op maat en zijn eigen nichemarkt schept.

Wired komt in dat verband met een mooi voorbeeld over Warner Music dat inmiddels nieuwe manieren heeft gevonden om hun content te verkopen in kleine hapklare brokjes. Zo worden van één en hetzelfde album maar liefst 23 verschillende contentvarianten aangeboden waaronder de normale cd, de bonus versie, een download versie, een streaming audio versie, een streaming video versie, ringtones, mobiele video download en mobiele streaming versie.

Niet alleen voor elk wat wils dus maar ook voor elk moment en device een geschikt stuk content.

En natuurlijk zijn er nog veel meer manieren om zelfs letterlijk creatief om te gaan met dit fenomeen. Kijk bijvoorbeeld eens op Startmobilenet, een site waarop uitsluitend kunst in mobiel formaat wordt aangeboden of lees eens een SMS-gedicht op Precies160.

Afgaande op mijn eigen dagelijkse waarnemingen in het openbaar vervoer lijkt digitaal en vooral mobiel snacken al helemaal ingeburgerd. Want ’s ochtends vroeg vanaf 7.00 en natuurlijk ook ’s avonds wordt er, tijdens het woonwerkverkeer, flink digitaal gesnackt: mensen bellen, smssen, gamen, luisteren naar muziek, ‘pakken een filmpje’, checken hun mail en kijken soms zelfs televisie.

Wanneer je zelf een keer wil ervaren hoe dat eruit ziet hoef je alleen maar eens tegen 17.30 te gaan kijken bij een groot kantorencomplex om daar bijna alle werknemers naar buiten te zien komen met ofwel een mobiel aan het oor ofwel met witte oordopjes in.

Op het eerste gezicht lijkt er misschien sprake te zijn van een tegenstrijdigheid tussen die twee verschijnselen. Want aan de ene kant is het snacken zeker een manier om je af te sluiten voor de buitenwereld en om even rust te hebben. Aan de andere kant is het juist een middel om te communiceren met anderen en om je leven met hen te delen. Maar de constante factor in beide gevallen is dat je als gebruiker bepaalt waar je zin in hebt op dat moment en dat tot je neemt. Waar en wanneer je maar wilt.

Met andere woorden, ‘never a dull moment’ want je hoeft je nooit meer te vervelen dankzij al dat digitale fastfood. Er is genoeg voor iedereen en het is overal beschikbaar.