Verhalen laten zich niet (door AI) maken, je moet ze opmerken

Soms hoor je een zin, zie je een blik of voel je iets in de ruimte gebeuren. En dan weet je: hier zit een verhaal. Geen format. Geen campagne. Gewoon: echt.
Begin dit jaar stapte ik over van commerciële communicatie naar de ouderenzorg. Ik wilde minder moeten en meer raken. Dichter bij waar het voor mij echt over gaat: mensen. En wat er met ze gebeurt, als niemand kijkt.

Bij ZorgAccent, waar ik nu werk, struikel je over de verhalen. Geen geslepen succesverhalen met een happy end, maar kleine, echte momenten die blijven hangen. Een vrijwilliger die stilletjes iemand bij het raam zet, zodat hij nog even de zon op zijn huid kan voelen. Een verzorgende die zegt: “Ik heb gewoon de overstap gemaakt van horeca naar de wijkverpleging. Ik was toe aan wat anders. Niets bijzonders, hoor” en dan een verhaal vertelt waar je stil van wordt.

En dan denk ik: hoe vertel je dat verhaal, die ervaring, zonder het stuk te maken? Zonder het vast te zetten in een tone-of-voice, of te verpakken in een contentkalender?

Je moet erbij zijn!

Niet met je notitieboekje op schoot. Niet met een microfoon in de aanslag. Gewoon – erbij zijn. Koffie drinken, rondlopen, niets willen. Alleen kijken. Luisteren. Voelen. En pas als het gebeurt, als het binnenkomt, stap je erop af. Niet met een vragenlijst, maar met een: “Wil je dat nog eens vertellen?” En misschien een telefoon om het op te nemen”.

Sinds ik zo werk, weet ik: verhalen laten zich niet maken. Je moet ze opmerken.

Je zintuigen weten meer dan je hoofd

Voor iedereen die verhalen wil vangen: vertrouw je zintuigen. Laat de regie los. De mooiste content ontstaat niet op een A4’tje, maar op de gang. Bij de koffieautomaat. Aan het aanrecht. En dit helpt:

• Ga zonder plan. Juist zonder doel zie je wat er echt gebeurt.
• Kijk alsof je niets weet. Let op handen, blikken, pauzes.
• Luister tussen de regels. In de stilte zit vaak het verhaal.
• Voel wat het met je doet. Als je geraakt bent, zit je goed.
• Schrijf later pas op. Eerst meemaken. Dan pas vertalen.

Je hoeft het niet mooier te maken dan het is. Sterker nog: doe dat vooral niet.

Wat AI (nog) niet kan

Dit is waarom jouw werk ertoe doet. AI kan helpen, ja. Structuur geven. Meeschrijven. Meedenken. Maar de échte verhalen? Die zie je alleen als je kijkt met aandacht. Die hoor je alleen als je durft te zwijgen. En die voel je – precies op het moment dat je vergeet dat je aan het werk bent.

Dus nee, je hoeft geen content te maken. Je mag het ook gewoon opmerken.

Home < Verhalen laten zich niet (door AI) maken, je moet ze opmerken