Wie is dat toch die Dokter Lutser?

Moeten mensen in de zorg anoniem webloggen? Of moeten ze duidelijk maken wie ze zijn? Wat zijn de voor- en nadelen van beide mogelijkheden? En wat gebeurt er op dit vlak in Amerika? In Nederland vraagt de medische blogosphere zich af of Dokter Lutser daadwerkelijk arts is.

Wie is die dokter Lutser toch?
Dokter Lutser of in ieder geval zijn vaste reageerders binden de kat op het spek door op MedBlog.nl te stellen dat ze een en dezelfde persoon zijn. De opmerkingen hebben Andre Lucassen van Hotline to Home er toe aangespoord om onderzoek te doen naar de identiteit van Dokter Lutser (a.k.a. doktersnuggles.nl). Volgens Andre kan kan het geen arts zijn, omdat de artikelen niets softs en niets empathisch uitstralen. Hij komt tot de conclusie dat Ambroos Wiegers van GeenStijl achter dokterlutser.nl zit.

Tot het tegendeel bewezen is: Ja, dat denk ik. Voor als ik het mis heb: sorry!, Ambroos, dat ik het mis heb.

Niet alleen Andre vraagt zich af wie die dokter Lutser toch is. Al in 2006 vlak na de start kwam de eerste vraag naar de identiteit. Zou het dan toch Bert Lutser zijn? Andrea stelt op zorglog.nl of dokter Lutser ook echt dokter is? Net als Andre heeft Mike van 100% Mike daar zo zijn bedenkingen over. Naast al deze onduidelijkheden is het ook verdacht dat dokter Lutser afgelopen maand ineens heel veel reacties op zijn of haar site heeft. En dat alleen om hoog te eindigen in de MedBlogNL top 25? Dit geeft geen betrouwbaar idee. Dit alles heeft veel te maken met mijn eerdere artikel over wat waar is in de medische informatiejungle.

Maar hoe weet ik nu of het medblog van Dr. RW. en andere medblogs te vertrouwen zijn? Ik ken Dr. RW. niet persoonlijk en hij kan zich net zo goed een bankmedewerker zijn.

Het zou zelfs zo kunnen zijn dat dokter Lutser de medische wereld in een kwaad daglicht stelt met zijn artikelen, terwijl hij of zij er zelf niet eens werkzaam in is. De suggestie wordt natuurlijk wel gewekt door de naam dokter Lutser.

Het dient gezegd dat dokter Lutser zeker niet de enige is in het nederlandse medbloglandschap die anoniem blogt.

Moet een zorgverlener anoniem webloggen?
Het probleem van anoniem of niet-anoniem webloggen speelt niet alleen in Nederland. Ook in de rest van de wereld speelt deze vraag. Zowel anoniem als niet-anoniem webloggen hebben voor- en nadelen. De voordelen van anoniem webloggen zijn meestal de nadelen voor niet-anoniem webloggen en vice versa. Voordelen van anoniem webloggen zijn:

• Artikelen en reacties zijn in eerste instantie niet direct terug te leiden naar de schrijver
• De schrijver kan zich daardoor afzetten tegen aangelegenheden die in de directe omgeving spelen

In de offline medische wereld zijn hiervan ook genoeg voorbeelden bekend. De allerbekendste is Alexander van Es (Ignace Schretlen), de schrijver van Anatomie van het gevoel. Recent schreef Eva van Velzen onder het pseudoniem Emma een kolom in het Medisch Contact.(Eva van Velzen). Haar koloms zal gebundeld in het Dagboek van een medische student. Voordelen van niet-anoniem bloggen zijn:

• Iedereen weet wie je bent en je kan daar dus niet op worden aangesproken
• Je moet eerlijk blijven omdat je naam bekend is
• Het heeft tot doel om de patient kennis te laten maken met de arts.

Musings of a dinosaur, zelf trouwens ook een anonieme medblogger, stelt:

The vast majority of bloggers — including doctors — have to realize that as long as they don’t say stupid things on their blog, perilously few people actually care about their identity. As a rule of thumb, anyone who really NEEDS to be anonymous probably shouldn’t be blogging in the first place.

Dr. Rob geeft de volgende redenen om onder eigen naam te bloggen:

I think some people feel it is their job to get offended. They look for ways to feel pain from innocent statements and then blame the person who made the statement for callousness. There is nothing wrong with talking about our lives, and even our frustrations with other people. We need to be sensitive in how we do it, but so does everyone. I would not talk about my neighbor any more harshly or openly than I do a patient. It is just plain courtesy.

That is why I am not anonymous.

Revealing my identity makes it harder for me to fall into the “chat room” mentality that uses anonymity as a springboard for behavior that would never happen if my name was known. What I say, I stand behind. If I say something offensive, they have the right to challenge me. If I am wrong, I will say so and make the correction and/or apologize.

Dr. Herbert geeft als reden:

The problem with blogging in general, and with medical blogging in particular, is that the writing lacks the usual editorial controls. As an online writer I have to constantly remind myself that I do not have an editor. If I write something stupid, the only thing that stands between me and ignominy is the enter key. Articles in journals and magazines wend through several stages of review before making it into print. The feedback process is crucial, and part of the writing process. All we bloggers have our comment posters to correct us. Posters are not always very kind, and not always very correct. So it can be hard to avoid going overboard.

Het artikel van Dr. Herbert is een goed startpunt voor artsen die onder eigen naam willen webloggen.

Hoe moet een zorgverlener informatie op zijn weblog presenteren?
Naast de vraag of een zorgverlener anoniem of niet-anoniem zijn artikelen op een weblog moet zetten, speelt ook de vraag hoe de informatie gepresenteerd moet worden. Als zorgverleners verhalen over patiënten publiceren moeten zij de privacy van alle betrokkenen goed in de gaten houden. Dr. Herbert bespreekt een aantal mogelijke oplossingen hiervoor:

• Geen patienten bespreken op je website
• Alle feiten veranderen, maar dan wordt het medische fictie
• Vertraagd publiceren zoals bij tijdschriften

Er zijn verschillende initiatieven om aan te geven hoe een arts omgaat met het publiceren van informatie. Zo zijn er:

• Health Care Blogger Code of Ethics
• HON Code of Conduct

Daarnaast geven medbloggers in Amerika aan dat zij de HIPAA (National Standards to Protect the Privacy of Personal Health Information) volgen.

Waar ging het mis?
In de medische blogosphere circuleren twee bekende voorbeelden van medbloggers die moesten stoppen met hun weblog. Zo is er de kinderarts Dr. Flea. Een van de patienten van Dr. Flea, die in het echte leven bekend is als , overleed. Hij werd aangeklaagd en deed daarvan verslag op zijn zeer bekende en gewaardeerde medblog. Hij vertelt onder andere hoe hij door zijn advocaat gecoached wordt. Uiteindelijk kwam de tegenpartij achter de identiteit van Dr. Flea en hij besloot om de zaak te schikken. Newyorkpersonalinjuryattorneyblog.com, wat een naam, heeft een zeer duidelijk overzicht gemaakt van de hele zaak.

De andere bekende zaak gaat over de medblog Barbados Butterfly. Deze medblog is tegenwoordig alleen nog voor genodigden zichtbaar. De werkgever van chirurge Jillian Tomlinson kwam erachter dat ze een medblog bijhield. Op dit medblog liet zij zich over allerlei zaken uit. Zo konden stonden foto’s beoordelen en was zij soms zeer kritisch over het bureaucratische rompslomp.

Mijn advies
Als zorgverleners aan mij vragen of ze anoniem of niet-anoniem moeten bloggen, dan geef ik ze het advies om niet-anoniem te gaan bloggen. Wat mij betreft wegen de voordelen zeker op tegen de nadelen. Wat voor een advies geven jullie?

Een aantal Nederlandse medbloggers reageerde op MedBlog.nl op dit artikel.

Lees ook de discussie over het online beoordelen van artsen. Hier zijn het anonieme patiënten die mogelijk voor problemen zorgen.

Dit artikel werd ook gepubliceerd op MedBlog.nl.