De kracht van micro-interventies: zo laat je feedback weer landen

We voelen zelden urgentie om feedback te geven. Toch bepalen juist de kleinste momenten hoe sterk onze samenwerking werkelijk is.

We weten het allemaal: aandacht geven aan feedback is belangrijk. Het staat elk jaar weer op de agenda. Toch doen we het op de momenten die ertoe doen nauwelijks bewust. Dus zoeken we naar methodieken, tools of trainingen om het makkelijker te maken. En die helpen zeker. Maar uiteindelijk gaat het niet om de middelen — het gaat om de mensen die het moeten gaan dóen.

Want één ding is duidelijk: we laten feedback niet liggen omdat we niet willen, maar omdat het systeem waarin we werken ons er nauwelijks in faciliteert of stimuleert. En nee; ons brein werkt ook niet altijd mee.

We missen urgentie, tot het te laat is

De meeste mensen functioneren in een werkomgeving waarin snelheid, resultaat en ‘afvinken’ de norm zijn. We willen best even stilstaan, luisteren of iets leren, maar eerlijk is eerlijk: het voelt vaak niet urgent genoeg.

We roepen: “Ja, we gaan meer met feedback doen!” Maar als het druk wordt — en dat is vrijwel altijd — doen we het niet.

Waarom? Omdat het niet doen nu geen pijn doet. Pas later, als vertrouwen scheurt of samenwerking stroever wordt, voelen we de gevolgen. Iedereen beseft: Wat je vandaag niet zegt, zorgt direct voor afstand. En dan klinkt het weer: “We moeten meer tijd maken voor feedback.” Waarna dezelfde cyclus zich herhaalt.

De paradox van willen en niet doen

Teams hebben doorgaans de beste intenties. We willen openheid, eerlijkheid, leren van elkaar. Maar zodra de druk oploopt door targets, projecten en deadlines, verdwijnt de aandacht voor dialoog. Niet omdat we geen tijd hébben, maar omdat we onze tijd besteden aan wat direct rendement oplevert.

En precies dat is het probleem, want die kleine momenten van aandacht bepalen of samenwerking soepel blijft of langzaam verandert in ‘ieder voor zich’. Hoe doorbreek je dat? Met micro-interventies.

En voordat je verder leest: de interventies die het grootste verschil maken kosten… tien seconden. Meer niet. Toch vergeten we ze als we niet eerst stilstaan bij de vraag: “waarom zou ik dit doen?” “Wat levert het mij op?” Urgentie en noodzaak zijn essentieel bij alles wat met feedback te maken heeft.

Besluit je toch verder te lezen: gefeliciteerd! Even stilstaan is pure luxe en leiderschap in zijn meest menselijke vorm.

Micro-interventie 1: de 10-seconden-reflectie

Stel jezelf aan het einde van elke dag één simpele vraag: “Wat heb ik vandaag geleerd van de ander?” Tien seconden. Klein, maar krachtig.

Deze micro-interventie verschuift de focus van wat ik heb gezegd, naar wat de ander mij heeft laten zien. Je verankert leren in het moment zelf. Zonder training, zonder planning. Het is dus niet de tijd die ontbreekt, maar de aandacht die we onszelf niet gunnen.

Micro-interventie 2: de 10-seconden-observatie

Nog eenvoudiger én tegelijk veel moeilijker. Voordat je reageert; wacht tien seconden. Kijk wat er écht gebeurt. In een cultuur waarin snelheid gelijkstaat aan daadkracht, voelt stilte ongemakkelijk. Maar precies daar ontstaat contact.

Non-violent communication leert ons om eerst te luisteren:

• Naar onze eigen behoefte (“Wat wil ik eigenlijk zeggen?”)
• Én naar die van de ander (“Wat heeft de ander nodig om mij te kunnen horen?”)

In dat kleine moment maak je een keuze: bewust luisteren in plaats van oordelen. Van daaruit blijken we veel beter in staat een strategie te ontwikkelen die voor beiden waardevol is. Wie dat doet, merkt dat gesprekken zachter, eerlijker en effectiever worden.

Waarom blijft dit zo moeilijk?

Feedback is niet moeilijk omdat we niet weten hoe het moet. Het is moeilijk omdat we ons onvoldoende bewust zijn van wat feedback (geven én ontvangen) met ons doet:

• Ons brein zoekt veiligheid.
• Organisaties sturen op resultaat.
• Teams focussen op wat beter moet.

Reflectie, vertragen en elkaar écht zien raken daardoor snel ondergesneeuwd. Dus blijven we rennen, met de beste bedoelingen. Maar in dat rennen verliezen we precies datgene wat teams menselijk maakt: aandacht voor elkaar. We reageren in plaats van te verbinden. We praten over de ander in plaats van met.

Groei begint niet bij harder werken, maar bij het durven vertragen.

Kleine stappen, groot verschil

Micro-interventies zijn geen tips, maar gewoonten in wording. Ze brengen gedrag tot leven in de praktijk. Ze zijn klein genoeg om te doen en groot genoeg om effect te hebben. Tien seconden bewustzijn kan het verschil maken tussen ruis en relatie, tussen praten en verbinden.

Micro-interventies vragen geen tijd, maar aandacht. En aandacht is precies wat we in de hectiek van de dag het eerst verliezen. Dus: gun jezelf die tien seconden. Kijk iets langer, luister iets dieper, zeg wat je voelt maar niet durfde. Want wat je vandaag niet zegt, bouwt direct al afstand. Durf jij te vertragen, juist als het druk is?