Serendipiteitsnieuws

En toen had ik er opeens drie. Drie toepassingen op het internet die een ‘daily-me’ maken, die pagina’s maken die denkelijk alleen voor mij zijn bestemd. Het zijn Flipboard, Paper.li en Postpost (“See what your friends think you should read in less than 30 seconds”). Door mijn gedrag op sociale netwerken weet het internet veel van mij. Althans, dat denkt het internet. Ze weet wie mijn vrienden op Twitter en Facebook zijn en ze weet wie mij volgen. Daarom is het goed om het alziende oog af en toe te misleiden.

Ik heb een mail gestuurd naar mijzelf, op gmail, en me uitgenodigd voor een romantisch diner met kaarsen bij een haardvuur. Het is een bekende truc voor de eenzamen en contactarmen die in de buurt van Valentijnsdag zichzelf uit hun isolement twitteren en sms-en. Het internet is een willige vriend van de afgezonderden. Toen ik de liefdesmail naar mezelf las kreeg ik prompt advertenties voor relatie-sites op het internet. Toch gek, ik heb al een relatie, dat ben ik zelf namelijk. Net zoals bij Wehkamp, als je daar ooit een televisie kocht blijf je tv-aanbiedingen krijgen. Relaties en tv’s, het zijn toch geen sokken?.

En naast mijn liefdesmail kreeg ik ook aanbiedingen voor open haard-hout en een cursus over ‘opera en dans’. De computer spelde mijn mail, pikte er wat woorden uit en verkocht deze aan de hoogste bieder. Zo werken die dagelijkse nieuwskranten ook. Ze kijken naar wat mijn vrienden schrijven en vinden, en bieden mij dat aan, gelardeerd met advertenties. Maar wil ik dagelijks nieuws krijgen dat is gebaseerd op wat mijn vrienden vinden, wil ik de foto’s en filmpjes zien die zij de moeite waard vinden, wil ik weten welke artikelen zij lazen?

Hoe gaat het als ik in een kroeg zit, met analoge vrienden? Ja, dan heb je het soms wel over gelezen boeken en bekeken films, ja dan ben ik nieuwsgierig en hecht waarde aan hun oordeel. Als mijn vrienden maar niet mijn enige bron van aanbeveling zijn, want dan wordt mijn wereld klein, heel klein. Als een Veluwse bijbelgroep in een kroeg zit wordt niet snel gesproken over de evolutieleer. Het spook van de tunnelvisie ligt op de loer.

Nieuws is ook een bindmiddel voor de gemeenschap, een gemeenschappelijke referentie voor bij het koffieapparaat, in de lift of langs de lijn van het voetbalveld.

Daarnaast zitten er tussen de berichten soms prachtige parels die je nooit had willen missen, het serendipiteitsnieuws. Het is het nieuws waarnaar je nooit op zoek zou zijn geweest maar wat toevallig op je weg kwam en waardoor je dag een verlichte wending kreeg. Bijvoorbeeld een bundelrecensie met twee mooie dichtregels waardoor je opeens meer inzicht krijgt in de lekkende overheden en corrumperende directeuren van woningbouwcorporaties. “De wereld is een schaterlach niet waard. Een glimlach is genoeg van ongeloof en spot”, Carlos Drummond de Andrade, en mijn dag is goed.

Die drie nieuwsbronnen, ik lees ze met een glimlach. Maar ook doe ik mijn regenjas aan, pruik en zonnebril op, wandel anoniem rond, en hoop ik parels van meningen of zinnen te vinden waarvan ik niet wist dat ik ze zocht.

Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.