Namens alle introverten: mag het een onsje minder extravert op de werkvloer?
Netwerken, borrelen, socializen met collega’s of zelfs bedrijfsbootcamp: het is leuk voor wie van nature outgoing is, maar kan doodvermoeiend zijn als je juist introvert bent. Heb je soms ook me-time nodig? Even tijd voor jezelf. Het is tussendoor al druk genoeg, maar zit je dan te wachten op de gezamenlijke lunch? Ik moet iets bekennen: ik dus niet. Het liefst ga ik tussen de middag zwemmen of een blokje met de hond lopen. Je raadt het al: ik ben bewust zzp’er. Ik haal mijn sociale behoefte niet uit werk, maar maakt mij dat minder gemotiveerd of betrokken?
Dit artikel is dus een pleidooi om meer ruimte voor de introverte(re) medemens te creëeren. En zodat we misschien een klein beetje minder toneel hoeven te spelen. Want hoe groter het verschil tussen waar je behoefte aan hebt en wat er (indirect) van je verwacht wordt (of denkt dat er van je verwacht wordt), hoe groter de kans dat spanning zich opbouwt, je te weinig herstelt en de kans op uitval vergroot (eerder schreef ik al over roze verzuim/presenteïsme).
Vrijmibo voelt als een familieverplichting
Een vrijmibo of tegenwoordig de dimibo: liever niet, doe mij maar maar vol gas naar huis (het liefst was ik al thuis) en lekker met de hond wandelen, bijtijds eten om daarna op de wielrenfiets te springen (met maatjes, dat dan weer wel).
Soms wordt er indirect van je verwacht dat je toch even blijft en voelt het als de equivalent van een familieverplichting op zondagmiddag. Collega’s zijn voor mij collega’s. Ik kon het altijd goed vinden met collega’s, maar als we heel eerlijk zijn: hoeveel collega’s van je vorige werk spreek je nog? Niet al te veel, op een enkeling na. Zo gaan die dingen en daar is niks mis mee.
Begrijp mij niet verkeerd, sommige mensen hebben de energie van op locatie werken en van collega’s nodig, dat zijn de extraverte gezelschapsdieren. Misschien zijn die mensen thuis alleen, hebben geen partner of weinig vrienden.
Die waren doodongelukkig tijdens het verplichte thuiswerken gedurende de lockdown. Maar volgens mij doet het gros zich vaker extraverter voor dan ze in werkelijkheid zijn, uit angst om buiten de sociale boot te vallen.
A-sociaal of gewoon voor jezelf kiezen?
Je even terugtrekken, zoals die – saaie introvert doet – komt al snel a-sociaal over en misschien voelt het ook wat minder betrokken. Maar misschien heb je daar juist wel behoefte aan (na die (zinloze) back-to-back overleggen). De meeste mensen zijn trouwens ambivert en hebben doorgaans ook me-time nodig.
Ik floreer (dat is denk ik het enige goede woord) het beste als ik zelf kan kiezen wanneer ik mensen opzoek. Die momenten geven, maar kosten ook energie. Mijn sociale behoefte haal ik liever uit samen sporten met vrienden, buiten het werk om. Wist je dat we mensen eerder een leuke klus geven als ze vaker aanwezig zijn (de proximity bias). Mensen die meer thuiswerken krijgen dan dus minder snel een leuke klus, maar dat zegt natuurlijk niks over je capaciteiten.
Onlangs is er een onderzoek uitgekomen van de universiteit van Gent (Eline Moens). Wat bleek? Het welzijn neemt toe als mensen 50% van de tijd thuiswerken en de productiviteit neemt toe tot 70% van de werktijd. De verbondenheid neemt af, maar dat blijkt beperkt te zijn.
Thuiswerken als sleutel tot balans en inclusie
De zorgen over thuiswerken zijn dan ook veelal ongegrond. Mensen gedijen er goed op. Daarmee wordt op locatie werken een mooie mix tussen aandacht en contact maken met collega’s maar ook volop ruimte voor individuele behoeftes.
En als je een extravert bent, betekent dat je wat vaker op kantoor te vinden bent. En als je wat introverter bent dan zoek je de momenten uit waarop je naar kantoor gaat. Dat zal ook gelden voor mensen die prikkelgevoeliger zijn. Het is daarmee juist een voorbeeld van inclusiviteit en diversiteit.
Zo kunnen we een ideale mix maken tussen het verminderen van het werk/familie conflict (zeker voor werkende ouders, ik schreef eerder al over tijdsarmoede) maar ook voor de meer introverte personen. Het klinkt misschien gek, maar dan is er ruimte om ‘jezelf te zijn’, en tijd en energie die je kunt besteden aan je gezin of jezelf (zelfzorg noem ik daarom dan ook functioneel egoïsme).
Het grote voordeel: als je niet alles rondom werk organiseert ben je minder kwetsbaar als je je baan verliest/opzegt/wisselt. Het maakt je sterker en onafhankelijker van werk. Het is dan ook verstandig om je sociale leven niet volledig te laten samenvallen met je werkende leven. Mijn advies is dan ook: diversifieer ook je sociale contacten, blijf of wordt lid van een vereniging en maak contact met mensen buiten je werkbubbel om en voorkom dat het werk je alles wordt: hoe leuk het soms ook kan zijn!
Werk blijft uiteindelijk ook maar gewoon werk. Namens alle meer introverte(re) mensen: mag het misschien een onsje minder extravert?
Over de auteur
